Drie kilo later

Nee, het kopje boven het bericht is niet wat u denkt. Ik ben geen drie kilo afgevallen door het sobere leven. Erger nog: tijdens mijn zogezegd sobere vakantie (staycation en al, en heel veel vegetarische schotels, ook voor niet-vegetarische bezoekers – ik ben u het verslag nog schuldig) is er drie kilo bij aangetikt. Dat klopt niet. Erger nog, dat noopt tot enig zelfonderzoek.
En de bittere conclusie is: hoezeer ik de soberheid ook hoog in het vaandel wil voeren, ze zit niet in mijn DNA. Mijn grootouders hielden cafe en tot het einde van mijn dagen zal ik sympathie hebben voor bruine kroegen. En voor bier. En voor wijn. Het is een tikkeltje ironisch dat het Engelse sober “nuchter” betekent.
Is het voldoende dat ten huize sober & sexy geen wijn van aan de andere kant van de wereld gedronken wordt? Of moet ik het moeilijker maken en bijvoorbeeld es een week geen wijn drinken tenzij biologische en Belgische (bestaat dat?)? En zo ja, is het dan goed als ik daar volgende week mee begin?

Broodchips

Is er iets minder sexy dan oud brood? Goed, in mijn geboortedorp maakten ze er nog wel gewonnen brood mee (in andere streken heet dat verloren brood, heb ik intussen geleerd, maar ik hou het liever bij de positieve formulering), met een dikke laag bruine suiker, maar dat is toch vooral lekker door de nostalgie, en de suiker. Al jaren gooi ik met een zekere gelatenheid geregeld een half brood weg, want altijd pistolets en sandwiches en cornflakes eten is ook niks, en van echt brood heb je altijd te veel, zelfs als je het ongesneden koopt zodat het wat langer bewaart.
Tenzij je je laat inspireren door Dorien Knockaert, zo bleek vandaag. Ze schrijft over eten en ecologie voor De Standaard en blogt op jongesla.wordpress.com (en in oktober verschijnt haar eerste boek, Goed eten, en ik mag het uitgeven, en daar heb ik nu al geweldig veel deugd van, en mijn keuken ook). Restjeskoken is een van haar specialiteiten. Mijn lief keek de kunst van het croutons maken van haar af. Niet die voor in de erwtensoep, maar iets met olijfolie en kruiden en wat zeste. Zomerser worden ze niet. Wij draaiden ze door onze pasta met prei (en vonden het niet eens meer nodig om er ook nog parmezaan bij te draaien). De kinderen kregen ze onder de noemer chips. En raad eens, er waren er te weinig. En het oud brood was verdorie op.

Literair hergebruik

EU Literatuurprijs 2011. Al maanden slingert er hier een zak met van die stickers rond. Stond op het punt ze dan toch maar ongebruikt weg te gooien, ze konden het niet halen van de prinsessenstickers, zelfs niet van de paninistickers van de delhaize. Tot ze gisteren dienden om een pop een pamper van keukenpapier aan te meten. Nadien plakten we er een cadeau mee dicht. En nog wat later werden ze de entreetickets tot onze living, zonder sticker op je hand kwam je de zetel niet meer in. (En waar staat de tv? Aha.)
Hadden we allemaal nog de wendbaarheid van een vijfjarige, het zou snel gedaan zijn met die hyperconsumptie (alhoewel, ze was ook wel erg jaloers op de prinsessenzaklamp die een eendagsvriendinnetje van haar meter kreeg, tot ik zo week werd dat ik er haar ook eentje beloofde. Tot zo ver de nieuwe soberheid.).

De blijde intrede van het biopakket

He he. Ons wekelijkse groente- en fruitpakket van bij de bioboer is terug van vakantie. Compleet met een komkommer met een buikbandje dat zegt dat hij een geschenkje is, allicht om het gemis te compenseren. Want is dat even weer aanpassen, zo koken from scratch. Wij stonden de afgelopen drie weken vaak te dralen in de supermarkt. Is het aubergineseizoen? Komen die patatten nu echt helemaal uit Israel? Toch maar weer komkommer en tomaat?
Vijf jaar al halen wij elke week ons pakket op in het cultureel centrum om de hoek. En in die tijd zijn we dus anders gaan koken, merkten we nu. Niet meer eerst kijken in de toog van de visboer of in de stapel kookboeken, maar meteen in de eigen koelkast, even checken welke groenten er nog niet verwerkt zijn. Soms heel dankbare soorten, genre boontjes of venkel. Soms zijn het lastigaards, met de witte kool op kop. Maar in alle gevallen krijgen ze tegenwoordig een hoofdrol op ons bord. Meestal tot tevredenheid van het hele gezin. In een overmoedige bui denk ik wel eens dat we niet alleen anders maar ook beter gaan koken zijn.
Het kan aan het emotionele weerzien liggen, maar vandaag bleek het een toppakket. Met frisse boontjes, pruimen, rode besjes, rode biet, blinkende komkommer, trotse prei. Nooit gedacht dat ik nog eens zo blij zou zijn bij het zicht van een koolrabi. Snijden, peper, zout, een drop notenolie, en hup, je hebt een voorgerecht. En zelfs zoon en dochter vinden hem een waardige vervanger van chips.

Arm maar sexy

Nee, de titel van dit stukje klopt natuurlijk niet. Ik ben niet arm. Ik heb een job, een huis, een bedrijfswagen (foei). Ik tik dit stukje op een ipad. ‘Arm maar sexy’ is de slogan waarmee Berlijners de ziel van hun stad vatten. Een grafittist spoot hem op de muur van het afluisterstation dat de Amerikanen tijdens de Koude Oorlog op de Teufelberg bouwden. Die berg bestaat volledig uit het puin dat uit de verwoeste stad werd gevoerd. Het was op die plek, uitkijkend over een stad die aan elkaar hangt van het hergebruik en de improvisatie, dat ik mij afvroeg: wat heeft een mens meer nodig dan een fles bier, een uitzicht en de tijd om van die twee te genieten, bij voorkeur in goed gezelschap? Toen kreeg ik zin om dat soort vragen al bloggend vaker te stellen.
Wees gerust, ik zie er de ironie van in. Dat een mens op citytrip moet gaan om te beseffen dat hij consumptiemoe is. Maar er is nog nooit iemand aan zijn eigen ongerijmdheden bezweken. Oef.

Over deze blog

Deze blog begon als een stok achter mijn eigen deur. Want het is gemakkelijk om op vakantie filosofisch te worden over wat een mens nu echt nodig heeft. Maar valt de nieuwe soberheid ook vol te houden tijdens het werkjaar? Of blijken een nieuwe designerjurk, gemoderniseerde laptop en kant-en-klare spaghettisaus dan toch weer onmisbaar?